یا حبیب الباکین ندای دلتنگی
گریه هامو بنویس به پای دلتنگی
روز من شد رنگ شبای دلتنگی

من اتاقم رو کربلا کردم
سقفشو گنبد طلا کردم
مستجابه دعا زیر قبه
پس دعا کردم

الهی خدا تو رو ازم نگیره
حتی اگه گدات بمیره
نوکر چه حرم بره چه نبریش
دلی که دادو پس نمیگیره
من تو خونم انگار حرمم با
زیارت جامعه کبیره

هر جا تو باشی حرمه
هر جا که پرچم تو رو سرمه
هر جا تو باشی حرمه
بنویس برام اینم زائرمه
هر جا تو باشی حرمه
حرمت تو دلمه

آخرین فریاده صدای دلتنگی
جون سپردن میشه بهای دلتنگی
میمیرم آخر تو شبای دلتنگی

من تو غربت دق میکنم آخر
از غم دوری چیه بالاتر
حس من به تو حس فرزنده به پدر مادر

الهی که چشم نوکرت بباره
ولی حرفتو زمین نذاره
نوکر چه حرم بره چه نبریش
چیزی که ازت طلب نداره
شاید بی خوابی شبای جمعه
تمرین برای انتظاره

این من و این روضه تو
نمیخوام هیچکی رو اندازه تو
این من این روضه تو
سر به راه شد گدا لجبازه تو
این من و این روضه تو
من و آوازه تو