در این نماهنگ میلاد بیضاء موسیقی،احمد بابایی شاعر و راوی، علی رنجبر مدیر تصویربرداری، ابوذر حیدری تدوین، محسن دارسنج طراح گریم، محمد ابوالحسنی مدیر تولید ، محمد ساسان و سید محمد صادق حسینی به عنوان تهیه کننده حضور دارند.

وسط کشف کودکانه ی من

موج زنحیرها تلاطم کرد

خیمه آتش گرفت عصر دهم

کفش من راه خانه را گم کرد

پابرهنه به خانه برگشتم

خواهرم پاک کرد اشکم را

داد قولی که کفش نو بخریم

خواهرم گفت: او کریم است و

زیر دِین کسی نمانده کریم

کربلا می روی به زودی ها

شب میلاد، کربلا بودیم

یک خیابان، ستاره باران بود

خواهرم چون کبوتران حرم

سرِ خوان کریم، مهمان بود

کربلا را ندید خواهر من

یک خیابان، مسیر خوشبختی

بزم دیدار نوکر و ارباب

یک خیابان، تلاقی دو حرم

یک طرف، مهر، یک طرف، مهتاب

هرطرف رو کنی خدا پیداست

یک طرف مهر بود و قهر فرات

یک طرف ماه بود با مشکش

دست بر سینه، زائری آرام

عکس سلفی گرفت با اشکش

شب میلاد و گریه!؟ عاشق بود!

به سپید و سیاه، خرده مگیر

اهل اشک از قبیله ی ابرند

خادمان تو هرچقدر صبور

زائران، همچو رعد بی صبرند

زائران، بی بهانه می گریند

این عجب نیست زائران حسین

با دل شاد گریه می کردند

پدر و جدّ و مادرش چون ما

شب میلاد گریه می کردند

گریه دار است «نام» او حتی!

چمدانم پر از شکایت بود

گِله ها داشتم ولی حالا

همه ی شعرهام یادم رفت!

آه… ای یار خوش قد و بالا

شاعرت را به قتلگاه بکش

پیرمرد از عشایر کوفه

دید در کنج میکده مستم

«اِشربِ المای، ها هَلابیکُم»

داد لیوان آب در دستم

یاد طفل رباب افتادم

بین دو رود، زندگی، جاریست

در تلاقی ماه با خورشید

نوعروسی عفیف، لب وا کرد

«بله» تا گفت عطر سیب وزید

کِل کشیدند ایل امّ وهب

در دفاع از حرم، به میدان رفت

گفت: امروز جای ماندن نیست

عاقد، انگار روضه خوان شده بود

رفت داماد و نوعروس گریست!

باغ گل گشت خیمه قاسم…

ارمنی بود و دومین سفرش

گنبد ماه را نشان می داد

دم باب الحسن هیاهو بود

او که قنداقه را تکان می داد

همسرش چند سال نازا بود

عشق را با فُلوس می سنجد!

عقل، سرگرم فقر و صرّافی ست

جای سوغات، وقت برگشتن

یک بغل از ضریح او کافی ست

هرگز از کربلا کفن نخرید!

این خیابان که قلب تاریخ است

قبله ی آخرالزمانی هاست

یکی از پشت سر، صدایم کرد

لهجه اش مثل آسمانی هاست

«حججی» بود با همان لبخند

زُل زد و شربتی تعارف کرد

در گلو ردّ بغض شیرینی

ناگهان ساعت حرم می خواند

غزلی با صدای «آوینی»

«تو مپندار کربلا شهری ست…»

بسکه مشتاق مَصرعت بودم

مِصرعی هیئتی، به شعر وزید

«همه جا کربلاست» تا محشر

کوریِ چشم ابن سعد و یزید

خبری از سنان و خولی نیست

یک خیابان که خلق می بینند

شهدا را کنار پیر خمین

پرچم سرخ می زند فریاد

رحمة الله واسعه ست حسین

«کوثری» باز روضه می خوانَد

کربلا خاک نیست ای مردم!

بلکه جغرافیای تاریخ است

گودیِ قتلگاه، در باطن

روضه ی یثرب و در و میخ است

فاطمه روی خاک افتاده…

زائران تو بعد عصر دهم

همه در قتلگاه افتادند

نسل در نسل، سمت کرب و بلا

پابرهنه به راه افتادند

راستی! از رقیّه ات چه خبر!؟

چشم تا کار می کند اینحا

روضه ی فاش، بر زمین مانده

دلم از روضه بر نمی گردد

همچو پایی که روی مین مانده

باز شد راه کربلا با «خون»…

یادم آمد که دور او پُر بود

از هیاهوی قوم تکفیری!

چقدَر روضه، غیر تکراری ست!

باز هم یک گریز تصویری:

ازدحام است دور شش گوشه…

سینه اش پاره پاره، چون کندوست

شوکران را عسل گرفته حسین

گفتم اصغر کجاست؟ رندی گفت:

کودکش را بغل گرفته حسین

از سرِ اصغرش سوال مکن!

شب میلاد، کربلا غوغاست

هرکه در کربلاست خوشبخت است

کودکان، پابرهنه، دور حرم

می دوند و خیالشان تخت است

که یکی هست خواهری بکند

«کربلا» زینبیّه ی زهرا ست!

چشم هایم به خیمه گاه افتاد

رفت از کربلا به «کوفه» ، دلم

کاروان، دست بسته، راه افتاد

«دَخَلَتْ زَینَبٌ عَلَی ابْنِ زِیادْ»

شب میلاد یا که عصر دهم،

صبح صادق، غروب گودال است

شعر من «تلّ زینبیّه» شده

دل من بسکه رو به گودال است

دست و پا می زنی هنوز، حسین!

در قنوتش سکوت کرده اگر

غزلی سر بریده می خوانَد

جای اذن دخول، شاعر تو

ایستاده، قصیده می خواند!

شاعرت را ببخش… دیوانه ست!

احمدبابایی

اسفند ۹۷

پ.ن:

یک. دوازده بند از این شعر در نماهنگ قبله آخرالزمانی ها استفاده شده بود.

دو. نام این قالب را می توانید «چهارپاره مستزاد» بگویید و یا «پنجاره»…